Я з мовы здымаю праклёны...
Я з мовы здымаю праклёны
і слаўлю адданых дзяцей,
радзімай сваёй акрылёных
на абарону яе.
Няхай і ў часы ліхалецця
плынню святарнай ракі
родная мова ліецца —
змые людскія грахі.
Слаўлю — і чую, і бачу,
што праз часіны імглы
скончацца боль і нястачы,
вернецца гонар былы!
Мой народ праз стагоддзі
Мой народ праз стагоддзі
Ў сэрцы мову пранёс,
Захаваўшы ў нягодзе
Паэтычны свой лёс.
Буду мілыя словы
Адкрываць для сябе.
Мая родная мова,
Я іду да цябе.
Ода мове
Няма прыгажэйшага слова
Чым шчыра-ласкава "люблю",
Табе, баларуская мова,
Я оду аддана пяю.
Ты спадчына наша-крывічы-
Стрымала ўвесь націск вякоў!
Лагоднай, гаючай жывіцай,
Гамоніш у шмат галасоў.
Напоўніш сабой гулкім рэхам
Крыніц жыватворных лясных.
Адорыш узнёсласцю,смехам
Яскравых пачуццяў зямных.
Той густ адмысловай вымовы
З сабой праз жыццё пранясу
Табе, беларуская мова,
Удзячную оду пяю!
Скарына
Асветнік, вучоны
I першадрукар,
Наш гонар —
Францішак Скарына.
Запомні ўсім сэрцам
Як велічны дар
Радзімы
Славутага сына.
Праклаў ён дарогу
Да Слова, Святла,
За Матчыну Мову
Паклікаў змагацца,
Каб вольнай заўсёды
Між вольных магла
Дзяржаваю
Белая Русь
Называцца.
Дала мне маці гэту мову...
Дала мне маці гэту мову,
Каб не нямым прыйшоў у свет,
Дала мне маці гэту мову,
Як спадчыну і запавет.
Была яна не беларучкай
І на жніве, і на сяўбе;
На глебе добрай беларускай
Здабыты словы ўсе яе.
Прапахлі сонцам і падзолам,
Дажджамі, сокамі раслін,
Пад знак рукам яе мазольным,
Што мелі толькі ў сне спачын.
Дачка мая! У жыццёвай прозе
У буднях і святочным днём
Не пакідай яе ў парозе,
Калі ў нечы ўвойдзеш дом.
Мова...
Мова,
Пявучая родная мова,
Ты – уладарка нявызнаных скарбаў.
Столькі значэнняў, гучанняў і фарбаў
Мае ў сабе тваё кожнае слова.
Іншае слова напоўнена плёскам
Хвалі дняпроўскай.
Іншае слова такое,
Што рэха лясное
У яго глыбінях затоена,
Ёсць і як мёд залатое, густое,
На травах яно духмяных настоена.
Ціха гучаць у мове маёй
Словы пяшчотныя,
Словы крынічныя,
Росныя.
Чуюцца ў ёй –
І грымотныя,
Зычныя.
Водгулле бітваў грознае.
Часам бывае – заззяе неспадзявана
Новаю зоркаю слова-абнова.
Колькі ў табе нявызнаных скарбаў схавана,
Мова мая,
Пявучая родная мова.
Я маю слова, вам панове...
Я маю слова, вам панове,
Якому многія вякі,
Зямны наклон кладу якому
І як жыву, дышу якім.
Не згаснуць зоркі як на небе,
Як ноч, дзень божы не ацьміць,
Вось так яно, кавалкам хлебным,
Даецца мне, каб з вамі жыць.
З ім не скарыцца памяць гэта,
Якой карэньня здалячы,
Якой, ад велічы прадзедаў,
У нябыт, малечай не сьцячы.
Хоць мовай іншацца народы
Ды дзеі розьняць іх шляхі,
Нам слова еднасьці, на згоду,
Да сьвету белага нясьці.
-20.04.15.
СУВЕНІРНАЯ МОВА
Хіба ж Мова мая бутафорная?
Хіба ж Мова мая неразвітая?
Яна – самая бездакорная,
Дасканалая і масцітая!
Мова – княжацкая, самабытная,
Кроўю лепшых сыноў палітая.
Мілагучная і гранітная,
Мова кніжная, самавітая.
Быццам маці – адзіная, слаўная,
І, як зорачка, непаўторная…
Не рабочая, хоць дзяржаўная.
Сувенірная!,
а не бутафорная.
16.03.06.
Беларуская мова – святая...
Беларуская мова – святая,
Хоць пакрыўджаная яна.
Не гучыць яна часта з экранаў,
Успрымаецца - бы не свая.
А паслухаўшы гэтыя словы,
Што вытокі бяруць у вяках,
Добра робіцца сэрцу і вольна,
Быццам зерняткам у каласках.
Мова – маці, яна абдымае
І люляе на цёплых руках.
Беларускае роднае слова
Не забудзецца ў гэтых краях!
кастрычнік 2016 года
БЛЯЯЦЬ
Трызненнем юды, паступова
Амаль без енку, дзень за днём
Слабейшая, нямее Мова,
A мы, мацнейшыя, жывём.
Надыйдзе судны час бязмоўя –
Малітвай будзем паўтараць,
Kaб Бог суседзям даў здароўя,
Kaб зaпaзычыць – не бляяць.
19.11.2008.
Паразуменне
“Гавары -- буду слухаць да рання...”
Паразуменне
Ты разумееш мяне,
Я разумею цябе --
Мы гаворым з табой
На адной мове.
Так лёгка, нязмушана,
Непасрэдна, няспынна.
Бо гэта родная,
Не чужая мова.
Мы разумеем адзін аднаго
Нават без слоў.
Мы размаўляем часам
На толькі нам дваім
Зразумелай мове.
Нават калі маўчым,
Я цябе чую,
Ты мяне разумееш.
Наша гутарка доўжыцца
Гадзінамі, суткамі, бясконца.
І мне не трэба больш нічога --
Толькі слухаць музыку тваіх слоў
І цішыню паміж імі.
