Да Дня і ў рамках роднай мовы ш
Ты будзеш хвайны дзек
Па-за мяжой пачуццяў кволых
Мы любім ліхалецьць?
Ці толькі беларускай моўкай
Вслаждае вусн Палесьсь?
Дык дзе ж яна, поліська, родна.
Да не, то вінегрет фш,
Колы ты хлопыць быстолковый
Да вшпарыш ведьмам прэнт.
І вот воны прышлы, вчастковый!
Так, добрый вам тут день.
Чево ты залупаешсь с лёлей?
Ведь этта с Мо’сквы хреньк!
І дід, ха-ха, понев, шо добрэ
Вжэ й попоЛуднав ж ф псэй:
Так-так, товарыш! Зарэ кобры
Ны й в морду б вам сраче? –
А шо то байіть ваш сусед?!
Не поняв а нічэг! –
Переведу сейчас! З оборы!
Шоб я ны бачыв режк!
О гэтак в нас, колы который
Занадто бардзо в шкле фш.
В нас зошченкый ны й на порозы з.
Оно зе пан Міхед.
Родная мова
Мая мілагучная, родная мова.
Сэрца і душу кранае яна.
Сення пра яе вяду размову.
Мову матуль нашых слаўлю спаўна.
Вельмі многа розных вершаў, песень.
Склаў працавіты наш народ.
Яе лагодную, святую
Праслаўляў Міхась Чарот.
Пра яе так шчыра і ўзнёсла
У сваіх вершах напісаў Купала.
Ён менавіта ёй карыстаўся,
Каб яна ніколі не прапала.
І на роднай нашай мове
Складваў вершы Колас.
Яна лягла ў іх аснову
Застаўся яго голас.
Спадчыну святую продкаў
Нам працягваць трэба.
Не шкадаваць ніякіх сродкаў.
Нам дапаможа неба.
Павінны мы абараняць
І ведаць сваю мову.
Сваім нашчадкам перадаць,
Яе ўзяць за аснову.
Роднае слова
Пад казачным дубам
над Нёманам сiнiм
хлапец прызнаваўся ў каханi
дзяўчыне.
I рэхам той шэпт
адгукаўся мiж гаю:
...Кахаю, кахаю...
Я чула пяшчотнае,
шчырасцi поўнае,
маё, беларускае, роднае, кроўнае,
такое раптоўнае,
такое чароўнае.
Такое ласкавае, цёплае, чыстае,
як сонца, агнiстае,
як Нёман празрыстае,
як казка, былiна, як песня,
жаданае,
дагэтуль зусiм у жыццi не пазнанае,
вясновае слова ад шчырага сэрца.
Яно празвiнела над хвалямi ў рэчцы.
вятрыска шаптаў яго
з лiсцем мiж гаю:
...Кахаю, кахаю...
Шапталi яго сенажаць i дуброва,
людзьмi перачутае,
некаму новае,
адзiнае, дзiўнае, светлае слова -
кахаю... кахаю...
Кахаю...
Люблю...
Беларускаму краю
бясконца я слова "люблю" паўтараю.
Наша родная мова — чароўная песня...
Наша родная мова —
чароўная песня.
Беларуская мова —
натхненне, адчай...
Ручайкамі цякла,
ды ракой уваскрэсла
I у кожнае сэрца
роднай песняй прычаль!
Я з мовы здымаю праклёны...
Я з мовы здымаю праклёны
і слаўлю адданых дзяцей,
радзімай сваёй акрылёных
на абарону яе.
Няхай і ў часы ліхалецця
плынню святарнай ракі
родная мова ліецца —
змые людскія грахі.
Слаўлю — і чую, і бачу,
што праз часіны імглы
скончацца боль і нястачы,
вернецца гонар былы!
Мове.
Мове.
Ганьбілі, ламалі
Палякі ды русы,
Ёй скуру здымалі
Зажыва стужкай.
Доўга глумілісь,
Кіпцём пластавалі,
Знакам сярпастым
Штодня катавалі.
Доўга глумілісь,
Ды й рады не далі:
Чужыя нагады
Чужымі засталісь.
Мабыць ужо досыць,
Мабыць даволі!
Над ёй пазяхаці,
Ламаць і няволіць!
Я знаю як кроплі
Зліваюцца ў рэкі:
Так слова з народам
І мовай - бяссьмертна!
-9.11.14.
Да мовы прынік беларускае...
Да мовы прынік беларускае
І вытокі шукаю жыцьця:
Ад ляхаў яго сьцежка вузкая,
Ці з балтаў - галодных бадяг?
Славяне - высокае званьне
Ад Віслы да сэрбаў Балкан.
Братэрства нам мова яднае,
А не фіна-татарскі мутант.
Да мовы прынік беларускае
І з ёй на адзіны прысуд,
Славянства, жытнёваю лускай,
Чысцюткім, як сьнег бел, нясу.
-12.07.14.
Беларуская мова – святая...
Беларуская мова – святая,
Хоць пакрыўджаная яна.
Не гучыць яна часта з экранаў,
Успрымаецца - бы не свая.
А паслухаўшы гэтыя словы,
Што вытокі бяруць у вяках,
Добра робіцца сэрцу і вольна,
Быццам зерняткам у каласках.
Мова – маці, яна абдымае
І люляе на цёплых руках.
Беларускае роднае слова
Не забудзецца ў гэтых краях!
кастрычнік 2016 года
Ні ў ад, ні ў рай без роднай моў.
Оно вж в Одрыжін
Мне снілся сон. Я вот, другой!
На куртачке ш чаво-т ангельскэ?
І размаўляю я аб чом!
Аб Нінках с Тэклі ш.
Да! Нет пределав і краёф
РадзімКі сь бесаў.
Бо нашо відаты 5 моў.
З інш ваплаўШчэняў.
Мні ж адрадзіці хоць бык во:
ГалінКі зь вітьте.
А мой Бірозаўскі раён –
Куды він діныця!
Ах, айн-цвай-драй! Нямецкі ш воўк
Мяне радзімШыс.
Чаго ш ва ў сне я брыт ужо?
Вець не й вучыў плій.
Так. Ведаць бы хоць свой Істок:
Ну, тыя жыцьці.
Ды атвечают: э, ф шызоўнь
Павінен быць ты!
Даруй, браток. Алесь з балот.
Там гольшыны сцік ш,
Шо ты й поздужав бы з С-100
Йіх залупыты.
Ну, й зарэ добрынько в сфін фсё.
Одны пустыні.
І ек зайідь в свой Сухі Бор.
Там Анті-Нінкі сь!
І мэнэ Ніна збережот
На небесі ці.
Но… я шчэ зйіздыв бы до той,
Танюшк, в Адрыжын.
… Да ніті порваны ужо:
Родне мні пцічка ш!
І обнымы іх.
Хоть з маскалів ты.
Як ціха мы жылі...
Як ціха мы жылі
І марнавалі дні мы,
Нацёршы мазалі
Ад рознай пісаніны.
Шукалі, дзе лягчэй,
Дзе выгадней, дзе грошы.
І сорам бег з вачэй,
І кожны быў харошы.
Сляпыя мы былі,
Не бачылі нічога.
І мову мы зжылі.
Ці вернецца, нябога?
Няўжо настане час
І хлопчык светла-русы
Напіша сумны сказ:
“Памерлі беларусы...”?
Дала мне маці гэту мову...
Дала мне маці гэту мову,
Каб не нямым прыйшоў у свет,
Дала мне маці гэту мову,
Як спадчыну і запавет.
Была яна не беларучкай
І на жніве, і на сяўбе;
На глебе добрай беларускай
Здабыты словы ўсе яе.
Прапахлі сонцам і падзолам,
Дажджамі, сокамі раслін,
Пад знак рукам яе мазольным,
Што мелі толькі ў сне спачын.
Дачка мая! У жыццёвай прозе
У буднях і святочным днём
Не пакідай яе ў парозе,
Калі ў нечы ўвойдзеш дом.
